De afgelopen weken ben ik ziek. Nu zul je misschien denken dat ben je toch altijd als je chronisch ziek bent en dat klopt. Maar hoe maf het ook klinkt, een griep is voor mij ziek zijn. Het andere de fybro en artrose is ‘normaal’.

Ik ben aan het kwakkelen vanaf eind november en moet bekennen dat ik het nu wel gehad heb ermee.

Afgelopen vrijdag was de druppel een rare hoor niets bijzonders, mijn hond is geobsedeerd door ons konijn in de tuin. Wanneer hij de kans krijgt stiert hij naar buiten en vandaag nam hij de water bak en al mee. Al het water vloog door de keuken en toen brak ik…..

Ik was het zat…. moe, overprikkeld en had de nijging mijn kop in het zand te steken, alleen te zijn zonder dingen te moeten. Het moeten is iets wat ik mijzelf opleg hoor, dat heeft niets met anderen te maken. Hier moet iets veranderen dacht ik. Mijn man was op dat moment niet thuis en ik stuurde een app naar mijn sisters in Faith en stuurde een bericht naar de besloten groep op Facebook of ze wilde bidden. Wat een zegen is dat als je dat kunt doen, weten dat je een vangnet hebt die met je mee strijden. En hoe mooi is het te zien, dat midden in mijn wanhoop, want dat was het, God erbij is en je troost.

Mijn motto is niet voor niets Samen delen maakt sterk.

En dat heb ik gemerkt. Van het ene op het andere moment werd ik rustig…. bedacht mijn opties en wat het nu maakt dat ik overal zo klaar mee ben.

Het moeten dus. Dat is het. Ik MOET dagelijks mijn  bible in one year lezen, van wie? Ik wil Gods woord bestuderen. Niet alleen maar lezen en dat doe ik nu bijna wel. Dit knaagt aan mij. Maar wat moet ik dan bestuderen. Sinds de hemel van koper lijkt, krijg ik niet echt een antwoord voor mijn gevoel.

Ik MOET zorgen dat er goed eten op tafel staat. Geloof mij. Niet van mijn kids, want die houden helemaal niet van groente of ‘gezond eten’. Ik kan ook mijn man vragen te koken die luxe heb ik maar dat doe ik niet.

Ik MOET het huis aan kant hebben want stel, er komt iemand binnen en de tafel ligt vol met boeken etc. En ook dat gebeurde van de week. Ik was nog aan het vegen en moest het nog opruimen toen de deurbel ging.

Ik MOET vind ik zelf antwoorden hebben wanneer anderen een vraag hebben. Ik MOET anderen om mij heen steunen en voor ze bidden.

Ik MOET afvallen….. Dit moet echt ivm gezondheid, maar hoe???? de een zegt koolhydraat arm. Nee zegt de ander, calorieën tellen. Weer een ander zegt nee gewoon gezond eten en laat al het dieet verhaal achter je. Doe ik dat kom ik aan krijg ik daar weer stress over en zo gaat het maar door. Ik surf wat af over gezond eten en lees boeken over wat is nu goed hier voor en wat niet. De een zegt, het beste is niet meer dan 2 keer per dag eten in verband met ontstekingsreacties in je lijf. De volgende zegt, nee minimaal 6 keer per dag.

Het enige wat er gebeurd is dat mijn hoofd over uren maakt. Zoveel dat zelf het leven even te veel voor mij was.

Ik houd niet van medicatie, maar ik ga toch even weer een tijdje op de methylfenidaat. Het is niet het beste spul voor je lijf, maar het is nu even kiezen uit 2 kwaden.

De vraag die bij mij op komt is……….. Ben ik hier nu echt de enige in die denkt dat altijd alles maar MOET? 

Herken jij dit? Hoe ga jij er mee om?

PS: Het gaat nu weer goed met mij hoor 🙂