Ik en gevraagd of ik gastblog wilde schrijven over waardevol en uniek. Uh ja natuurlijk leuk dat je dat vraagt. Maar toen…… waarover kan ik schrijven?? Mijn leven is niet spectaculair of heel speciaal, ik heb geen fancy job of zo. Ik ging denken en bedacht mij wat voor mij waardevol en uniek is. En ik kwam uit op het volgende wat ik met jullie wil delen.

Toen ik net getrouwd was wilde ik niets liever dan een gezin stichten. Maar de wens werd een nare droom die niet uit leek te komen. Na bijna 5 jaar kreeg ik mijn dochter, niet zonder slag of stoot maar het gebeurde. De gynaecoloog  vertelde dat hij het bijzonder vond, want de kans dat ik een kind zou krijgen op een natuurlijke manier was kleiner dan dat ik de staatsloterij zou winnen. Binnen 3,5 jaar tijd had ik 3 kinderen. Een wonder volgens de artsen en wetenschappelijk niet te verklaren. Maar dat hoefde van mij ook niet, ik wist wel beter.

In de tijd dat ik bezig was om een kindje te krijgen had ik andere bezigheden gezocht om mijn tijd te doden die ik over hield naast mijn baan op een woon- en leefgroep voor verstandelijk gehandicapten jongeren.  Een vrouw in de kerk vroeg mij een keer of ik mee wilde naar een kerkdienst in de gevangenis. In de gevangenis??? Ben je niet helemaal wijs of zo dacht ik. Ik tussen een stel gevangenen? NO WAY. Een aantal weken gingen voorbij en ik hield wijselijk mijn mond, maar het liet mij niet los. Toen ik op een dag boodschappen deed zag ik een magazine liggen met een titel van een artikel waar ik best van schrok.

                                                         Een moordenaar mijn vriend

Het eerste wat er door mijn heen ging was hoe gek moet je zijn om dat te zeggen. Hoe gek moet je zijn om daar je tijd aan te verspillen. Weken gingen voorbij en de dame uit de kerk kwam naar mij toe en vroeg het opnieuw of ik niet een keer mee wilde naar zo’n dienst in de gevangenis. Twijfel begon op te spelen. Ik was niet zo heel erg bezig met Gods woord in die tijd, maar ik wist dat er een tekst was waar staat, ik zat gevangen en gij hebt mij bezocht. Uiteindelijk ging ik mee met de vrouw van de kerk en kocht zelfs dat magazine. Ik ging nog een stap verder ik zocht contact met degene die het artikel had geschreven en voor ik het wist had ik een penvriend in de gevangenis in USA.

Nu ruim 25 jaar later schrijf ik nog steeds met gevangenen in USA. Met een van de mannen schrijf ik nu 17 jaar mee en heb ik 5 keer bezocht. Onze vriendschap gaat diep, op afstand weten we hoe het met elkaar gaat, en soms weet ik dat hij belt zonder dat we dat hebben afgesproken. Net als een vriendschap met iemand buiten kun je ook goede vrienden worden door brieven te schrijven en te telefoneren.

Mijn vriend is geen moordenaar, maar wel een geliefd kind van God net als jij en ik. Deze vriendschap is heel waardevol en best uniek. Het meest unieke is dat mijn man en hij het ook heel goed kunnen vinden. Ik voel mij een gezegend mens.

Hoewel ik soms denk dat mijn leven niet zo spectaculair, is het wanneer ik terugkijk toch meer spectaculair dan ik dacht, door de dingen die God in mijn leven heeft gedaan.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, ook die gevangenen niet die daar jaar in jaar uit zit opgesloten in een hok.

Ook jij kunt iets voor een ander doen, ook jouw leven is waardevol en uniek genoeg dat God met je aan de gang wilt, dat HIJ je wil gebruiken om een ander tot steun te zijn in een moeilijke tijd. Luister naar Zijn stem, hoe stom iets ook mag klinken. Hij weet wat Hij doet in en voor je leven ( Jer 29:10-11)

Blijf dichtbij je Maker.

Eveline, dank je wel voor het schrijven van deze prachtige gastblog. Wil je meer blogs lezen die Eveline schrijft, neem dan eens een kijkje op haar website: lookaroundthecorner.