Als je tiener bent denk je niet aan oud worden. Als je zelf net moeder bent geworden, overlijd wellicht je oma, maar joh jouw dood dat is ver van je bed toch.

Als je naar de 40 gaat en je ziet hoe je ouders aftakelen en zelfs overlijden, dan ga je na denken en beseffen dat jij wellicht de volgende in de rij bent.

Ik ben niet bang voor de dood, zeker niet zelfs, maar ik houd wel mijn hart vast om hoe ik oud wordt. Als ik zie hoe mijn lieve schoonmoeder van een sterke vrouw nu een hoopje mens is. Die vorig jaar haar man heeft moeten verliezen, haar huis en ook nog eens moest verhuizen uit haar woonplaats, dan hoop ik alleen maar dat het bij mij later niet zo zal gaan. Het idee dat je eigenlijk niet meer weet wie je zelf bent, afhankelijk van anderen. Angst voor tijd hebt………. je geleefd wordt. Het doet mij pijn te zien hoe het proces gaat, haar horen zeggen dat het van haar niet meer hoeft. En hoe begrijpelijk is dat, voor haar is het leven nutteloos, een waas een bubbel waar in zij vast zit.

Ik bid dat de Heer haar snel thuis haalt. Is dat raar? Mag je vragen aan God of Hij haar Thuis haalt?

Ik denk het wel, ik ben geen theoloog maar als ik de Bijbel lees weet ik dat ik alles aan Hem mag vragen. Weet ik dat ik antwoord van Hem zal krijgen. Weet ik dat Hij zijn plannen kan wijzigen. Op Zijn tijd.

Mattheüs 21:22 zegt: Alles waarom jullie in je gebeden vragen zullen jullie krijgen als je maar gelooft.

Psalmen 37:4:  Zoek je geluk bij de HEER, hij zal geven wat je hart verlangt.

Lucas 2:29: Nu laat u, Heer uw dienaar in vrede heengaan.

Ook Mattheüs 7:7-12 is een mooi voorbeeld van het feit dat als je iets vraagt, God antwoord.

Van Moeder, Naar Oma, naar je Vaders veilige thuis.

Blijf dichtbij je Maker.