Zoals sommige van jullie weten hebben wij inmiddels 2 maine coons. Daan onze witte was er als eerst en nu een week geleden kwam Bas onze bluesilver tabby erbij.

Met ongeloof keek ik toe hoe Daan na 3 uur Bas begon te wassen en ze vanaf toen vrienden waren, zo snel al.

Opeens vroeg ik mij af waarom wij mensen zo moeilijk doen over, kleur, leeftijd, ras of geslacht.

Daan is wit, Bas is grijs met wit. Daan is ouder dan Bas. Hun karakters verschillen enorm. De een heeft een vrij gladde vacht en de anders juist niet. En ondanks deze verschillen zien ze alleen maar dat ze katten zijn.

Hoe kan het dan toch dat vele van ons de ander niet gewoon als mens kan zien?

Hoe mooi zou de wereld zijn als we ieder mens ongeacht ras, geaardheid of geslacht gewoon als onze medemens zien. Zonder oordeel of afkeur.

Denk je niet dat God het zo voor ons bedoeld had?

Fijne dag,

Blijf dichtbij je Maker