Vanmorgen besloot ik te gaan wandelen. Tijdens mijn wandeling kwam ik dit bankje tegen.

Dit bankje nodigde mij uit op even er op te gaan zitten, gewoon om even te Zijn. Terwijl ik op het bankje zat hoorde ik de dauwdruppels van de blaadjes op de grond vallen. Ik hoorde de bladeren naar beneden vallen tussen de takken door.

Ik zag hoe de zon scheen in de draden van een web van een spin die gedrapeerd waren als slingers in een kerstboom over het pad. Een groepje muggen danste boven een plas en hele kleine vliegje vlogen tussen het patroon van de webdraden door. Een mooi schouwspel van de natuur.

Ik zat daar en kon even alleen maar Zijn.

Toen ik verder liep hield ik mijn oordopjes van het boek wat ik aan het luisteren was voor ik ging zitten, ik genoot van het gevoel van rust en Zijn. Opeens was daar een geluidje in mijn oordopjes, een appje. Ik grijp automatisch naar mijn telefoon en kijk.

Het gevoel van zijn is weg, ik voel een teleurstelling in mij opkomen.

Weg is het de rust in mij, mijn hersen zijn weer paraat om te produceren.

Neem jij wel eens een moment om alleen maar even te Zijn?