Een aantal weken leek mijn leven een achtbaan van emoties, positief en negatief. Er gebeurde dingen met mensen om mij heen die ik niet voor mogelijk had gehouden, dat dat kon in Nederland.
Je bent in een vreemd land afhankelijk van de gene die je hier naar toe hebben gehaald, zonder enige houvast. Je wordt door die zelfde mensen op straat gezet, nadat het werk ophoud bij het uitzendbureau. Wat kun je doen???

Terug naar het land waar je vandaan komt, of vecht je door om te kunnen blijven in het land waar je wilt zijn.

Mensen om wie je geeft wijzen je af, vertellen leugens en daar sta je…. Je weet; nu is het echt over.

Aan de andere kant is mijn studie bijna af. Ik hoopte op een baan bij een instelling waar ik graag voor zou willen werken. Nadat die droom uiteenspatte trok ik de stoute schoenen aan en ging verder zoeken bij een ander organisatie naar een baan die ik graag zou willen hebben. Een baan voor 16 uur was mijn gebed. Het enige wat ik online vond was 24 uur of meer. Ik schreef toch en werd uitgenodigd voor een gesprek. Tijdens het gesprek hoorde ik dat de baan voor 32 uur in de advertentie stond, maar dat ze hem eigenlijk liever op wilden splitsen en zo 2 mensen een baan konden aanbieden. Ik moest lachen in mijzelf. Een knipoog van God. Zo zag ik het.

Vanaf het moment dat ik mijn sollicitatie op de bus deed tot het moment dat ik te horen kreeg dat ik was aangenomen zat 5 dagen. In 5 dagen wordt mijn leventje van 12 jaar thuis zijn, straks verandert in 16 uur per week ambulant begeleider zijn. Een baan waar ik altijd van gedroomd heb.

Voor mij is het hele proces van de sollicitatie een wonder. Zo bijzonder.

Een nieuw begin, het zal wennen worden maar ik kijk er naar uit.

Waar kijk jij naar uit in je leven?