Mijn man en ik gingen van de week samen een midweek weg. Heerlijk toch op vakantie??

Ik keek er naar uit, had er veel zin in even samen weg. Lekker de honden mee en wandelen en lezen.

Uh dat ging niet helemaal zo helaas. Ik werd vreselijk overprikkeld door a) het huisje, alles was nieuw dit huisje was niet het standaard Landal huisje wat je normaal hebt op een park dat ik niet echt kon, b) de sneeuw deed er nog een schepje boven op. Met als gevolg ik de eerste dagen moest wennen voor ik kon gaan genieten.

Het begint vaak al bij het inpakken en de reis naar de bestemming, veranderingen doen mij vaak geen goed. Mijn brein begint nog erger te malen dan normaal en er gaat van alles door mijn hoofd en dat is niet altijd positief. Nu door de sneeuw redden wij het niet om er om 3 uur te zijn, je moet tegenwoordig aangeven hoelaat je er bent ivm corona en de drukte verspreiding. Mijn stress level begint dan al te rijzen, want he tijd is tijd. Plus deze keer hadden wij een huisje geboekt maar er zijn ook speciale hondenhuisjes. Deze hadden wij bewust niet geboekt omdat daar een trap in het huisje zit en dat is precies wat ik niet wil. Plus je hebt daar alleen een douche, en een reden voor mij om naar een huisje te gaan is het bad. Het bad en de openhaard. Omdat het eerder is gebeurd dat wij opeens een ander huisje kregen, gaf dit voor mij dus een extra lading.

Al met al. Ik was vet overprikkeld om dingen die voor een ander moeilijk te bevatten zijn. Niet raar als je ook bedenkt dat maar 20% van de bevolking HSP heeft. En als je je beseft dat ik 25 prikkels per seconde opneem en jij maar 2. Alles wordt versterkt mijn geur, zicht, geluid, spierspanning, irritatie level, alles. Het licht van de sneeuw voelt als bliksem in mijn ogen en hersens. De emoties van iedereen door de sneeuw gaan door het dak en slepen mij daar in mee. Ik kan niet meer zonder zonnebril naar buiten wanneer de zon schijnt en zeker niet met de sneeuw. De reacties van mensen zijn verschillend, en dat maakt ook niet uit want ik zie of voel ze allemaal.

Dingen als naar een huisje gaan kunnen mij compleet van de leg maken. Hoe leuk ik het ook allemaal vind.

De prikkels van de reis, de nieuwe omgeving het uit mijn ritme zijn kosten mij zoveel energie dat het eigenlijk ipv opbouwend is het voor mij slopend is. En toch de dag voor vertrek geniet ik vaak wel, en haal ik de vorige dagen van het wennen in.

Misschien vraag je je af waarom ga je dan? Ik ben niet alleen, ik heb rekening te houden met anderen mensen om mij heen, plus ik weiger mijn leven in mijn huiskamer door te slijten tot de dag dat ik overlijd.

Ik probeer geen medelijden te wekken met deze blog. Wat ik probeer is als je herkent wat ik hierboven schreef bij jezelf of bij een ander, doe het niet af als extreem emotioneel of raar. Ga ik gesprek.

Maar boven al sluit jezelf niet op. laat je niet afpoeieren met je hebt een vorm van autisme of je bent gewoon wat overspannen misschien.

HSP is nog niet erkend en het kan even duren voor dat gaat gebeuren. Tot die tijd zal ik het moeten doen met een diagnose die eigenlijk niet klopt, maar als ik die niet op laat plakken, zal ik geen hulp krijgen. En zeker geen vergoedingen voor de hulp die ik wel kan krijgen wanneer iemand mij gelooft.

Samen delen maakt sterk, daarom hoop ik wanneer je dit bovenstaande herkend, laat je reactie achter, deel het blog. Want alleen wanneer je van je laat horen kan er iets gebeuren.

Liefs, Eveline